Morreu Acacio de András

Morreu Acacio de András, un dos clientes fixos do café das once na taberna Boliño

Morreu Acacio de András, un dos clientes fixos do café das once na taberna Boliño. Nin alto nin baixo, nin gordo nin fraco, nin guapo nin feo: era desas persoas difíciles de describir. Seguramente os pais xa lle viron esa carga de normalidade cando naceu, e por iso lle puxeron Acacio, para que cando menos polo seu nome non pasase desapercibido. Tampouco sabería aproximar a súa idade. Eu víao mais vello ca min, pero igual non o era: hai xa tempo que o demo da presbicia me fai ver a decadencia galopante só nos demais. Pero con ser raro o nome que gastaba, eu non o coñecía por iso (de feito, penso que non sabía como se chamaba) senón porque pelexabamos os dous polo exemplar do ABC.

“Aló vai o pobre Acacio”, dixo o taberneiro, entrementres me preparaba o café con leite. Debeume ver o desconcerto na cara, porque axiña aclarou: “Si, home, Acacio de András ... o que che ripaba o ABC de diante dos fociños ... Non había mais xente que o lera ca volos dous. Así que, agora podes vir a calquera hora, que o ABC vai estar esperando por ti.” Daquela caín na conta de que o pobre Acacio era o mesmo señor que lía o ABC nunha das mesas cando eu entraba, pasando as follas cunha exasperante parsimonia, tan de vagar que che daba a ti tempo de ler dun cabo ao outro o AS, o MARCA, o FARO, o DIARIO DE AROUSA e aínda che sobraban minutos para botarlle un repaso ás estampas do INTERVIU. “E que dis que lle pasou?”, pregunteille, xa remexendo no café. “Pois que morreu ... así de repente.  Atopárono tirado no camiño, xa preto da súa casa ... debeulle dar unha volta mala e zas, aló vai o pobre Acacio”

"As alegrías dánnos gusto, por suposto, e as desgrazas póñennos tristes e rechumidos, pero a maquinaria dos nosos corpos debe ter algún mecanismo para facerlle fronte ás malas novas, e porén, non o ten para as cousas boas"

“Digan o que digan os médicos, eu teño unha teoría sobre o mal de Acacio” Se un taberneiro di que ten unha teoría sobre algo, é que quere contala; e o mais aquelado é que o animes a que o faga, porque do contrario vaise sentir menosprezado, o café irase apurrelando e se a cousa non ten volta, igual ata fai uso do dereito constitucional de admisión. Por suposto, pedinlle que me contara esa teoría se facía o favor. Abriu os brazos canto daban, apoiou as mans no mostrador e comezou a súa clase maxistral. “As persoas termamos moito mellor das desgrazas ca das alegrías ... a ver se me explico ... as alegrías dánnos gusto, por suposto, e as desgrazas póñennos tristes e rechumidos, pero a maquinaria dos nosos corpos debe ter algún mecanismo para facerlle fronte ás malas novas, e porén, non o ten para as cousas boas. Se pasas fame, o estómago  achícase e vaise afacendo á falta de comida; pero de aí a morrer aínda che queda moito. Pola contra, ti podes recachar dunha farta nun plisplás ...”

“E que raios terá que ver esta teoría co pobre Acacio”, preguntábame eu a estas altura do conto, namentres baixaba o café a grolos pequenos. “ Pois mira o que che digo ... Acacio e mais ti liades o ABC, pero non vos prestaba igual. El lía o ABC con gusto, con moito gusto porque era o xornal dos seus e contaba as cousas como lle gustaban. A crise que outros causaran xa eles a estaban a solucionar, os gromos verdes xa tiñan corpo de froita, os desempregados ían a menos; e as cousas malas, que as había, eran dos outros: os EREs andaluces, os soberanistas cataláns, a podremia dos concellos de Lugo e Ourense, os sanguinarios terroristas de Resistencia Galega ...  A malleira que levou España o xoves no Mundial de fútbol fronte a Holanda, que seguramente foi un grande desgusto para Acacio, puxérona en recadro pequeniño no fondo da portada do día seguinte. Así un día tras outro nun mundo feliz e marabilloso ...”

"Acacio e mais ti liades o ABC, pero non vos prestaba igual. El lía o ABC con gusto, con moito gusto porque era o xornal dos seus e contaba as cousas como lle gustaban"

“O teu era outro cantar ... ben se che vía na cara que os do ABC non son dos teus e lelo cos ollos achicados ... o que non sei é por que o fas nin é asunto meu, pero confirma a miña teoría. Porque o que ti lías non che sentaba ben, os malos eran os teus e as cousas boas que pasaban era grazas aos outros, os bos. Así un día tras outro nun mundo triste e desventurado. Como as desgrazas rematan facendo callo, ti podes estar lendo o ABC o tempo que queiras, sen medo a que che faga mal; e cando morras vai ser porque es tan vello que non che queda outra que morrer, meu. Non era o caso de Acacio, que sempre marchaba da taberna todo cheo de fachenda e cos ollos brillantes de ledicia. As alegrías non fan callo, e o outro día rebentoulle a cabeza de tanto divino contento que levaba dentro. As cousas son así e non hai quen mo quite da cabeza ...”

"Como as desgrazas rematan facendo callo, ti podes estar lendo o ABC o tempo que queiras, sen medo a que che faga mal"

Puxen o euro no mostrador e xa marchaba, cando escoitei ao taberneiro. “Mira, vouche poñer outro exemplo, que non te vexo moi convencido ... Un pode botar un ano enteiro sen foder e non pasa nada ... pero se te encacinas na fodedela e non baixas da burra, seguro que non o contas ... Teño ou non razón?”

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.