Por que arde Galiza?

En esencia, Galiza arde porque o os galegos o permitimos, niso todos somos cómplices. E aquí xa podería rematar o meu artigo, pero como os acontecementos das últimas horas me impediron o meu merecido descanso, agora vou seguir.

Arde Galiza e a ningún de nós nos custa imaxinar teorías que, de repetidas e extraoficiais, acaban por darse por verdadeiras, e outras que, de oficiais e estrambóticas, rematan por converterse en fábulas absurdas. E todas se manteñen en equilibrio sobre a delgada liña vermella que divide a realidade da conspiración paranoica: arde pola especulación industrial, pola urbanística, porque somos un país de excursionistas fumadores e despistados, un país de pirómanos chalados, de veciños vingativos...

Galiza arde porque aquí non pasa nada

Pero a única verdade é que Galiza arde porque aquí non pasa nada. O único que hai despois do lume é auga, e máis nada. Non hai compensación da catástrofe, non hai responsabilidades nin a quen esixirllas, non hai a quen xulgar nin para a xustiza nin para a sociedade nin para a política, non hai ningunha obriga adquirida coa humanidade. O monte queima e queimou, éche así na terra das meigas: todo ocorre por arte de maxia e tan tranquilos.

Somos o país da mala sorte, lamentan tranquilamente os nosos políticos, eses que mentres se indignan no telexornal do mediodía, consólanse pensando que para a semana xa non veremos as fotos

Arde Galiza, e que facer máis que apagala e lamentar? O lume enténdese aquí coma unha catástrofe natural. Tamén o mar afunde barcos todas as semanas. Ás veces temos a mala sorte de que o mar afunde petroleiros, ou barcos cheos de materiais tóxicos, pero que podemos facer nós, simples mortais, contra os elementos? Somos o país da mala sorte, lamentan tranquilamente os nosos políticos, eses que mentres se indignan no telexornal do mediodía, consólanse pensando que para a semana xa non veremos as fotos. Manda carallo. Séculos de vida xa non serán máis ca cinza nunha foto distante, pero nós nunca viviremos abondo para comprender o alcance dun século coa nosa mísera intelixencia material. E falando do material, que realmente importa a todos os importantes: cal é a magnitude da perda, a económica, vaia?

O monte non é negocio -en que bolsa cotiza o monte?- non é negocio máis que chamuscado

O monte un bonito pano de fondo que está aí para os domingos e festivos, pero podería haber outra cousa, que sei eu, unha igrexa románica, unha marquesiña de deseño, un centro de interpretación das especies autóctonas, ou unha empresa boa, que dese traballo aos mozos da vila, aínda que afease un pouco a estampa... perdoaríamoslle o mal que nos faría polo ben que nos viña. Iso si que facía falla e non o monte, porque o monte non é negocio -en que bolsa cotiza o monte?- non é negocio máis que chamuscado.

Retranca á parte, Galiza arde porque estamos agardando a que prenda, pero non facemos nada para evitalo. Esa é ademais a especialidade dos nosos gobernos e tamén a nosa coma cidadáns: agardar a que. Coma se todas as putadas que acaban con este país, con esta terra de miserias, fosen un sino inevitable escrito nas estrelas. Ás veces teño a sensación de que estou vivindo nas páxinas de Sófocles e que Feijoo é o mesmísimo Edipo Rei, por quen debemos sentir conmiseración e mágoa.

O noso sino escríbese moito máis preto ca nas estrelas, escríbese aquí entre nós, cada catro anos preparan unha edición nova, pero somos nós os que temos que escribilo día a día, ás veces na rúa

Pero non nos enganemos nin nos consolemos co pranto, non é así. A realidade é ben distinta. O noso sino escríbese moito máis preto ca nas estrelas, escríbese aquí entre nós, cada catro anos preparan unha edición nova, pero somos nós os que temos que escribilo día a día, ás veces na rúa. E nestes tempos crueis, se temos que escribilo con lume que sexa prendendo a nosa furia para que das súas cinzas abrolle unha terra nova. Porque esta xa non sei se terá amaño.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.