O super-activista chega tarde á conferencia. Leva consigo un feixe de papeis desordenados e unha axenda tanto ou máis intensa que a dun ministro de exteriores. Pálpase unha especie de ansiedade permanente nos seus xestos e falares, mesmo un aquel de procura de algo trascendente que adoita sacarse da chisteira unha retórica escatolóxica e mesiánica para emocionar ao persoal.

O super-activista non ten horizontes, razóns ou proxectos definidos, mais ten unhas gañas de marcha considerables, polo que adoita meterse en todos os saraos anti-sistémicos que pode, seguro coma está de estar en contacto cunha forma superior de cultura

O super-activista non ten horizontes, razóns ou proxectos definidos, mais ten unhas gañas de marcha considerables, polo que adoita meterse en todos os saraos anti-sistémicos que pode, seguro coma está de estar en contacto cunha forma superior de cultura. O super-activista  non gusta do cinema, pois réstalle tempo para poder exercer o seu dereito á ubicuidade en tódolos saraos. Non gusta de ler – nin escribir – novela ou poesía, pois precisa de tempo, mimo, reflexión e experiencias vitais acumuladas, e el é un calvinista invertido: o seu tempo é ouro, si, mais para exhibirse na seguinte manifa ou promocionar os seus libros e os dos seus colegas. Por suposto, a revolución é, para el, tanto unha retórica oportunidade para promocionar o seu ego literario coma un orgasmo matutino de matrimonio que chinga como dios manda: con presas, sen amor e por obriga.

Super-activistas, o que se di super-activistas, hai un feixe deles en Galicia. Cada día máis. Son ese tipo de persoas que non paran de moverse na procura de cambios pra logo acabar no mesmo sitio no que comezaron e da mesma situación da que partiron

O super-activista é un home de acción, non precisa reflexión social nin filosófica. Tampouco táctica nin estratexia. O tipo só di que o movimento se demostra andando, sen máis, e vai polo mundo coma un polo sen cabeza, chiando unha histriónica melodía que non ten nin pes nin cabeza: mesmo amantes do punk, do dodecafonismo e do free-jazz enarcan as cellas para tratar de entender o delirio cacharreiro que emana das súas verbas.

Super-activistas, o que se di super-activistas, hai un feixe deles en Galicia. Cada día máis. Son ese tipo de persoas que non paran de moverse na procura de cambios pra logo acabar no mesmo sitio no que comezaron e da mesma situación da que partiron. Porén, conservadores a secas, non vexo moitos en Galicia, non: son eses estraños seres que reflexionan sobre qué facer para que os cambios da revolución neoliberal permanente non acaben estragando as poucas cousas boas e sólidas que quedan por conservar neste paisiño.

O super-activista é dificilmente soportable, mais cando é, ademais, un super-galego, a cousa é xa para porse a tremer. E se, aínda por riba, é un super-roxo, apaga e vámonos: é coma intentar parar a un leopardo posto de anfetaminas. Imposible. Porque o super-activista, xa se sabe, non pode parar, non pode estar quieto, é coma o frenesí do tambor dunha lavadora: non toma aire nin para facer o centrifugado; porque, por suposto, o super-activista non perde o tempo con tonterías, non. O tipo non investiga, nao, nao: sentencia. Non ten espírito de procura intelectual, nao, nao: simplemente opina. Non organiza, nao, nao: mobiliza. Non constrúe, nao, nao: só critica. Non le, nao, nao: só memoriza. Non quere coordinar, nao, nao: só quere protagonizar, e coma bo super-activista, super-galego e super-roxo que é, ten a santísima trindade do ego desmesuradamente inflada. Tanto que só un exército de 30.000 monxes budistas armados no cumio do monte do gozo serían capaces de disolverlla para que cale a boca dunha santa vez e se poña a escoitar e mirar o mundo dende a dor e a perspectiva dos outros.

Cando a santísima trindade do ego das xentes de esquerda se vaia diluíndo progresivamente coma unha aspirina nun vasiño de auga, quizais comecemos a experimentar o gozo de aprender, construír e crear xuntos

Ese día, cando iso aconteza. Cando a santísima trindade do ego das xentes de esquerda se vaia diluíndo progresivamente coma unha aspirina nun vasiño de auga, quizais comecemos a experimentar o gozo de aprender, construír e crear xuntos. Mais dubido que esta caste de milagres interesen algo a Jorge Mario Bergoglio.